Читать книгу Белорусский дневник – 2022 - Владимир Николаевич Кулик - Страница 15

Страляюць паэты ў паветра:

Не могуць у грудзі страляць.

На тое яны і паэты —

Ім сэрцы чужыя баляць.

Ім сорамна цэліцца ў сэрца,

Бо смерць – гэта ўжо небыццё.

Паверце паэту, паверце:

Ён цэніць чужое жыццё!

Не верце Мартынаву, людзі! —

Не варты ён кроплі таго:

Наўмысна ён цэліўся ў грудзі,

У самае сэрца яго.

А мог, як паэт, у паветра

Націснуць смяротны курок,

Зрабіўшы насустрач паэту

Без кулі спагадлівы крок.

Трагічная повязь абставін.

На помсце памешаны свет.

А праўда заўсёды святая —

Не мог быць інакшым паэт.

Ён словам свабодным не песціў

Ні ўладу, ні нават сяброў.

Дарэмна нікога не бэсціў

З багатых ці бедных двароў.

Ён збрыдзеў шукальнікаў славы,

Сляпой ганарыстасці хмель,

На смелую думку аблавы, —

Таму і пайшоў на дуэль.

Машук здрыгануўся ад болю,

Ад жаху, што ён не ўбярог

Паэта, які сам з сабою

Апошні тут вёў дыялог.

Счарнелі ад роспачы горы.

Абрынуўся лівень з нябёс.

І вецер вялікае гора

Народу Расіі панёс.