Читать книгу Белорусский дневник – 2022 - Владимир Николаевич Кулик - Страница 16

Колькі помню сябе ў гэтым свеце,

Продкі дня не жылі без надзеі.

«Нешта будзе…» – казалі нам, дзецям,

Мы на іх са здзіўленнем глядзелі.

У гады з неўмалотам, няўродам,

З саладухаю ды з лебядою,

Чуўся голас спадзеўны з народа:

«Нешта будзе… Не век жыць з бядою…»

На вяселлях, куляючы чарку,

Маладым шчасця зычылі ўволю:

«Абрабляйце сваю гаспадарку!

Нешта будзе… А можа, і болей…»

У дні гора і страт непапраўных

Гналі з сэрца рой думак трывожных

І зацягвалі ўздыхамі раны:

«Нешта будзе… Нам Бог дапаможа…»

А калі зямны рай абвяшчалі

І трубілі аб ім, як аб цудзе,

З вуснаў продкаў зноў ціха гучалі

Словы мудрыя: «Нештачка будзе…»

І цяпер, калі вірус кавідны

Ходзіць потайкам, рве жыцці людзям,

Чуем голас, надзеяй спавіты:

«Божа спыніць яго… Нешта будзе…»