Читать книгу Белорусский дневник – 2022 - Владимир Николаевич Кулик - Страница 4

Я вырас у вёсцы і вёску люблю,

Мне горад яе не заменіць ніколі.

Тут роднае слова я прагна лаўлю

І дыхаю свежым паветрам уволю.

І слухаць люблю, і люблю назіраць,

Як звоніць уранку ля студні вядзерца,

Як ноччу над вёскаю зоры гараць,

Пяшчотным цяплом саграваючы сэрца.

Люблю цішыню беласнежных палёў,

І соснаў у лесе чырвоныя шчокі,

І клёкат вітальны шчаслівых буслоў,

Якія вярнуліся з даляў далёкіх.

Люблю, як у небе пяюць жаўрукі, —

Іх слухаў бы вечна, стаіўшы дыханне.

А кветкавы водар улетку такі,

Што хмеліць душу, як пачатак кахання.

Калі ж надыходзіць грыбная пара,

То большай, напэўна, няма асалоды,

Як раніцай з кошыкам збегчы з двара

У царства грыбоў і лясной прахалоды.

Ты ў сэрцы заўсёды, з хвіліны радзін,

Мая незабыўная родная вёска! —

Як пошум бароў, па якіх я хадзіў,

Як нёманскіх хваляў адвечныя ўсплёскі.