Читать книгу Белорусский дневник – 2022 - Владимир Николаевич Кулик - Страница 8

Скалечаны, бурай павалены дуб

Упаў на ўзбярэжжа азерца,

Адкінуўшы ўбок свой расхрыстаны чуб, —

І жах скалануў маё сэрца.

Я бачыў, як падаў ён: быццам салдат,

Падкошаны куляй смяротнай, —

Высокі, магутны, бясстрашны гігант

З дубовай праслаўленай роты.

Ён грымнуўся так, што пачуў я здаля,

Як грукат працяў наваколле,

І як застагнала матуля-зямля

Ад болю, нясцерпнага болю.

Ах, дуб-прыгажун, дарагі мой зямляк!

З усёй прыазёрнай дубровы

Упаў ты адзін, як бяссільны трухляк,

Хоць быў колісь самы здаровы.

Цябе неўпрыкмет падмывала вада,

Асоўваўся бераг высокі.

Не год і не два падступала бяда,

З карэнняў высмоктвала сокі.

Час ветраны, сцюжны цябе не лячыў —

І вось ты нябожчыкам стала…

Прабач, што не змог я табе памагчы.

А смутку майго табе мала…