Читать книгу Белорусский дневник – 2022 - Владимир Николаевич Кулик - Страница 18

«Каўчэг пад валадарніцтвам асла —

Вось свет людзей. Жывіце у Сусвеце.

Зямля – прытон хлусні, падману, зла.

Жывіце прыгажосцю, што ў суквецці.

Зямелька, ты з душой маёй радня —

І ў далечы. Люблю жыццё растайна,

І ў радасці маёй – журба штодня,

Як і ў журбе заўcёды – слодыч тайны!»

І вось ён кій вандроўніка бярэ:

Даруйце, келляў змрочныя скляпенні!

Яго душа, чужая тут, жыве

Цяпер адным – дыханнем вызвалення.

«Вы ўсе рабы. Цар вашай веры – Звер:

Я зрыну трон сляпой і змрочнай веры.

Вы ў капішчы: я расчыню цяпер

Вам у блакіт і бездань Сферы дзверы.

Жыццю і бездані мяжы няма.

Мы спынім, спынім сонца Пталямея —

Віхор планет не ведае ярма,

І ў полымі не знікне, не знямее!»

І ён пайшоў на ўсё – аж да нябёс.

Ды разбурэнне – прага аднаўлення,

І па руінах гэту прагу нёс

Як боскую гармонію Стварэння.

Святлеюць вочы, мара ў сэрцы ёсць

І ў свет адкрыццяў радасных заносіць.

У ісціне – фінал і прыгажосць.

Тым болей і мацней жыць сэрца просіць.

«Дзяўчо, з анёльскім тварам, плечуком,

Са спевам над старою звонкай лютняй!

Я мог тваім быць бацькам, сябруком…

Ды я адзін у гэтым свеце людным!

Высока сцяг сваёй любові нёс.

Ды іншыя ёсць радасці – другія:

Я замарозіў сваіх мрояў лёс,

І толькі твой, пазнанне, твой – сафія!»

І вось ён зноў вандроўнік. Зноў зіхцяць

Агеньчыкі яго вачэй, ды строгі

Ягоны твар. Вам, ворагі, няўцям,

Што бог – Святло. І ён памрэ за бога.

«Свет – бездань атамаў, што дзень за днём

Спавіты богам – пекнатой жывою.

І, жывучы да скону, мы жывём

Адзінаю, сусветнаю Душою.

Ты, з лютняю! Дарма куткі вачэй

Штораз Жыццём і Радасцю паўнелі?

Ты, сонца! І сузор’і ўсіх начэй!

Вы толькі гэтай Радасцю святлелі».

І стомлены трывогай чалавек

З паглядам зоркім, зыркім і халодным,

Ідзе ў агонь. «Памерлы ў рабскі век —

З бяссмерцем абвянчаецца ў свабодным!

Я паміраю – смерці я хачу.

Развейце, каты, прах мой па планеце!

«Салют Сусвету, Сонцу!..» – я крычу…

Мне жыць нязгаснай думкай у Сусвеце!»