Читать книгу Белорусский дневник – 2022 - Владимир Николаевич Кулик - Страница 19

Давай памаўчым.

Зоркі зноў нас паклікалі.

Такія цудоўныя прыцемкі выпалі!

Забылася ўсё,

Што помніць не хочацца:

І крыўды твае, і маё адзіночанне.

Душа, як куточак жыцця халасцячага, —

Ні позіркаў любых,

Ні піску дзіцячага.

Завалена кнігамі плошча кватэрная,

Як словамі сэрца,

Цяпер не патрэбнымі.

Ах, гэтыя словы, як лісце апалае.

І слёзы, на сэрца запознена ўпалыя.

Не плач…

Тут сустрэча з табой —

Не праводзіны.

Наіўныя ў наша юнацтва ўваходзіны.

Давай памаўчым.

Зоркі зноў нас паклікалі.

Такія цудоўныя прыцемкі выпалі!