Читать книгу Белорусский дневник – 2022 - Владимир Николаевич Кулик - Страница 21

Ты выйдзеш моўчкі ў калідор,

Сціскаючы між пальцаў цыгарэту.

Ты ведаеш усе мае сакрэты…

А праз цямнечу чорных штор

Прасочыцца спадзевам месяц,

На мой убор, не зняты, упадзе,

Скрозь мае вейкі ты, як цень, ідзеш.

Я не магу скрануцца з месца.

І раптам сярод ночы стаў, глядзіш…

Навошта выпадковая сустрэча?

Нібыта знікну я навечна

І застанешся ты адзін.