Читать книгу Белорусский дневник – 2022 - Владимир Николаевич Кулик - Страница 22

Міне самота, будзем жыць на свеце

З палёгкай, проста… І, адчуўшы моц,

Хісне бярозку залатую вецер,

Закружыць лісце восень-ягамосць.

Стамлёны дождж пральецца на паляны,

Зямля натоліць смагу да вясны…

І паплывуць асеннія туманы,

Як светлыя і радасныя сны.

Пабачыць неба зазімкавым раннем

Над цёплай хатай верхалаз-дымок.

Сняжынкам першым будзе вельмі рада

Шчаня – жывы, прычэпісты клубок.

І раніцою, велічна і роўна,

Уздоўж старога плоту, за дваром,

Прагнаўшы сон, бабулечка Пятроўна

Да студні пройдзе, звонячы вядром.