Читать книгу Белорусский дневник – 2022 - Владимир Николаевич Кулик - Страница 17

Не страціў даверу

да шэпту аеру

і золкага срэбра расы,

да шуму таполі

і жыта на полі —

да ўсёй навакольнай красы.

Не страчу ніколі

даверу да болю

нямых курапацкіх крыжоў,

званоў у Хатыні —

магільных святыняў,

дзе д'ябал пачварны прайшоў.

Няма і прычыны

не верыць жанчыне,

што поплеч са мною ідзе,

і шчырай сябрыне,

і боскай сцяжыне,

што ў вечнасць святую вядзе.

А страціў давер я

да розных паперак

і вестак з экранаў, газет,

да планаў маштабных

і лозунгаў штатных —

яны не палепшылі свет.

Не маю даверу

да гучных намераў,

што льюцца ракою з трыбун,

да льсцівых прамоўцаў,

дзе кожнае слоўца —

як рэха эпохі камун.

Удосталь той веры,

што Бог мне адмераў

і продкі мае збераглі,

каб шчасця агеньчык,

як сонца праменьчык,

гарэў і свяціў на зямлі.

                                             * * *

Як толькі душу працінае трывога

І белы дзень змрочную песню пяе,

Тады апаноўвае сэрца знямога,

Сум скоўвае думкі і мары мае.

Ад гэтай навалы я ў лес уцякаю —

У шэпце-дрымоце гаёў і бароў

Трывожны настрой неўзаметку знікае,

І я адчуваю: практычна здароў.