Читать книгу Белорусский дневник – 2022 - Владимир Николаевич Кулик - Страница 7

Ёсць спрадвек у беларусаў,

Знешне мала гаваркіх,

Мудры, просты, без прымусу,

Выраз: «Час цяпер такі…»

Зазвіняць вясною ў небе

Жыццялюбы-жаўрукі —

Што мы думаем? – «Так трэба!»

Кажам: «Час цяпер такі.»

Бачым летнюю раскошу,

Луг квяцісты ля ракі —

Што мы думаем? – «Прыгожа!»

Кажам: «Час цяпер такі…»

Восень прыйдзе ў жоўтым плацці,

Дорыць лес баравікі —

Што мы думаем? – «Багацце!»

Кажам: «Час цяпер такі…»

А зімой мароз прыцісне —

Шчокі тром у дзве рукі —

Што мы думаем? – «Карысна!»

Кажам: «Час цяпер такі…»

Наступае час бязбожны:

Жах вайны ці мор які —

Што мы думаем? – «Трывожна…»

Кажам: «Час цяпер такі…»

Гэту прымаўку, напэўна,

Прымуць новыя вякі,

Бо яна засела ў генах —

Наша! – «Час цяпер такі…»