Читать книгу Каеннар сары иде - Хәсән Туфан - Страница 47

Челтерәп аккан чишмә сыман

Көләч иде кыз бала.

Уйга калды, – кемнедерме,

Үзендерме кызгана.

Кыен аңа: бер үк айда –

Ике төрле имтихан…

Фәнен бирдем. Ә сөюен?..

Ялгышамдыр, ихтимал?..

Юлы бикле чишмә кебек

Тынып калды кыз бала.

Үз хәленә мисал эзләп,

Тарихларга күз сала.

Дездемона – Отелло бар.

Маргарита – Фауст бар…

Мине дә бит көтә бугай,

Сөю, шундый язмышлар…

Ни булса да тыңла, йөрәк,

Вөҗдан әйткән тавышны:

«Яз, йөрәк, яз, үзең яз син

Сөюдәге язмышны…»

Давылдагы талчыбыктай,

Терәк эзли кыз бала.

Шундый чакта, Пушкин, Һөте,

Булышыгыз сез аңа.

Телефоннан: «Сезме бу?» – ди,

Шашып, сорау биргән күк.

– Сине сагынам, – ди кыз бала

«Нихәл?» дигән сорауга.

Язмыш, миңа бу җавапка

Нинди бәһа куярга?..