Читать книгу Каеннар сары иде - Хәсән Туфан - Страница 57

Килеп чыктың тагын юлыма син,

Күктән иңгән зәңгәр нур сыман.

Кем сиңа мин? Нинди аермам бар

Очрап калган гади юлчыдан?

Нәфис кулың минем авыр учта,

Сибелә җанга якты нурларың.

Кайгыртасың: «Хәлең ничек?» – дисең.

Ни диим соң? – «Әйбәт, туганым…»

Гадәтемчә, уйлап тормый гына

Әйтәмендер сиңа боларны.

Шәйлисеңдер әрнү, гамьнәремне,

Чалларыма кунган моңнарны?

…Арыш эчләреннән миңа таба

Алсу нурлар сузылып килгәндәй,

Юлларыма чыгып хәл сорыйсың,

«Гамьнәреңне бүлеш…» дигәндәй.

Ышан миңа, ышан, минем җавап

Ялганлашып әйткән сүз түгел:

Кырлар аша сузган синең кулдан

Кайнар дәрткә тулды бар күңел.

Китеп бардың, җиңел җилкән кебек.

Рәшәләрдә төсең күмелде.

Сагыш микән? Үткән яшьлек микән? –

Җанда тагын нидер терелде.