Читать книгу Wolność emocjonalna - Judith Orloff - Страница 185

 Czy odczuwasz chęć skrzywdzenia kogoś, kiedy sam czujesz się skrzywdzony?

 Czy wściekasz się o drobnostki?

 Czy często jesteś podenerwowany, apodyktyczny, masz tendencję do kłótni?

 Czy masz problemy z kontrolowaniem własnego gniewu?

 Czy podczas kłótni wypowiadasz słowa, których potem żałujesz?

 Czy oceniasz innych, docinasz im?

 Czy twój gniew powoduje, że krzywdzisz najbliższych?

 Czy długo nosisz w sobie urazę?

 Czy zdarza ci się stracić cierpliwość w korku lub w kolejce do sklepowej kasy?

Udzielenie odpowiedzi twierdzącej na siedem do dziewięciu pytań świadczy o bardzo wysokim poziomie odczuwanego gniewu, co nie może być korzystne ani dla ciebie, ani dla nikogo innego. Cztery odpowiedzi pozytywne do sześciu wskazują na umiarkowany poziom gniewu, a więc taki, nad którym można dalej pracować. Jedna lub dwie odpowiedzi „tak” świadczą o niewielkim natężeniu gniewu. Brak odpowiedzi twierdzących to znak, że jesteś bardzo spokojnym człowiekiem.

Nawet jeśli w tej chwili odczuwasz bardzo duży gniew, współczucie może pomóc ci zmienić dotychczasowe schematy i przyswoić sobie zasady skutecznego reagowania. Współczucie definiuję jako ludzką zdolność do wykazywania empatycznej postawy wobec cierpienia, wad i dążeń naszych własnych oraz cudzych, która może skłonić nas do udzielenia drugiemu człowiekowi wsparcia w potrzebie. Jest to jedna z form bezwarunkowej miłości – tak dobra, że potrafi zdusić gniew w zarodku. Współczucia możesz doświadczyć również będąc świadkiem czegoś wzruszającego, na przykład na widok ptaka karmiącego swoje młode lub na wieść o wymarzonym i w pełni zasłużonym sukcesie zawodowym przyjaciela. Współczucie jest warunkiem koniecznym dla dokonania przemiany jakiejkolwiek negatywnej emocji, ale w przypadku gniewu jest szczególnie ważne. Dlaczego? Ponieważ pozwala ci zidentyfikować i w geście litości złagodzić ból będący podstawą tego uczucia. Bez współczucia pozostaniesz nieświadomy głębszych przyczyn odczuwanego gniewu, ryzykując tym samym przybraniem postawy człowieka nieomylnego lub okazywaniem agresji. Kształtując w sobie współczucie, stajesz się mniej reaktywny. Stykając się ze złością, przestajesz reagować automatycznie zachowaniem, które mój nauczyciel duchowy nazywa starą reakcję opartą na krzyku, karaniu lub gonieniu kogoś i wymachiwaniu szabelką. Oczywiście nie próbuję usprawiedliwiać osób, które cię w jakiś sposób krzywdzą. Chciałabym, żebyś zrozumiał, że współczucie daje ci lepszy wgląd w takie zachowania, co przekłada się z kolei na mądrzejsze reakcje otwierające drogę do przebaczenia – jest to prawdziwie oswabadzająca praktyka, o której będę mówić jeszcze później.

W ramach siódmej przemiany dowiesz się, jak spojrzeć na gniew przez okulary współczucia, aby odmienić jego oblicze. W tym celu zapoznasz się z jego biologią, duchowością, mocą energetyczną oraz psychologią. Będziesz miał wówczas do wyboru szerszy wachlarz konstruktywnych działań: nie będziesz się już musiał ograniczać do pokazywania pazurów, zamykania się w sobie czy kierowania gniewu do wewnątrz. Nauczysz się również radzić sobie z ludźmi, którzy znęcają się nad innymi, a także z plotkarzami. Dowiesz się także, jak przykre konsekwencje przynosi zemsta czy robienie komuś na przekór. Przyjęcie postawy współczującej nie oznacza, że już nigdy nie będziesz czuł złości, nie oznacza również, że wszyscy będą tobą pomiatać. Kiedy ktoś cię skrzywdził lub zachował się wobec ciebie niesprawiedliwie, złość jest zupełnie uzasadnionym uczuciem. Nie ma nic złego w wyznaczaniu precyzyjnych granic krzywdzących zachowań oraz w unikaniu niezdrowych sytuacji. Ale pamiętaj, że kiedy złość zaczyna zjadać cię od środka, szybko przerodzi się w cierpienie. W całości zgadzam się z Jiddu Krishnamurtim: „Aby położyć kres przemocy, musimy nieustannie dążyć do wyzwolenia się z przemocy tkwiącej w naszym wnętrzu”. W taki właśnie sposób można by zdefiniować cel stosowania metod opisanych w niniejszym rozdziale.