Читать книгу Wolność emocjonalna - Judith Orloff - Страница 190

Przebaczenie jest duchowym aktem pozbycia się zadr i uraz w oparciu o współczucie. To samo dotyczy gniewu czy chęci ukarania siebie lub kogoś innego za doznane krzywdy. Przebaczenie jest stanem łaski, nie można go udawać, nie można się do niego zmusić, nie można też pójść na skróty. Niektórzy moi pacjenci popełniają pewien błąd, a mianowicie tak bardzo chcą stać się uduchowieni, że starają się przejść bezpośrednio do przebaczenia natychmiast po tym, jak ktoś wbił im emocjonalny nóż w plecy. Niestety, nie tędy droga. Aby móc zacząć przebaczać, trzeba najpierw poczuć gniew. W ramach energopsychiatrii stopniowo prowadzę moich pacjentów do wielkodusznego przebaczania krzywd doznanych ze strony kogoś innego lub wyrządzonych sobie samemu. Badania przeprowadzone w Stanford wykazały, że przebaczanie sprzyja zmniejszeniu poziomu odczuwanego stresu, gniewu oraz objawów psychosomatycznych. Przebaczanie jest cechą najwyższej formy naszego „ja”, stanowi rozszerzenie perspektywy. W ostatecznym rozrachunku jest korzystniejsze dla ciebie niż dla kogokolwiek innego, ponieważ wyzwala cię z więzów negatywności i pozwala ci iść dalej. Przebaczenie nie zawsze powoduje, że gniew znika w całości, ale daje ci poczucie wolności płynące ze świadomości, że jest w tobie coś więcej niż tylko złość, że jesteś zdecydowanie bardziej wartościowym człowiekiem. Chciałabym jeszcze raz podkreślić, że przebaczenie odnosi się do podmiotu, a nie do przedmiotu – nie do wyrządzonej krzywdy, a do cierpienia doświadczanego przez osobę, która tę krzywdę zadaje. Nie oznacza to, że masz wrócić do swojego agresywnego małżonka tylko dlatego, że odczuwasz współczucie dla jego problemów. Przede wszystkim należy unikać przykrych dla siebie sytuacji. Możesz jednak próbować na odległość przebaczyć świadomemu lub nieuświadamianemu cierpieniu, które kieruje ich zachowaniami. Nasze pragnienie dokonania przemiany oblicza gniewu jest równoznaczne z kształtowaniem w sobie spokoju – a w tym celu zdecydowanie warto trochę wysilić swoją duszę.

Aby poćwiczyć nieco zdolność przebaczania, zastanów się nad następującą kwestią: ludzie wnoszą do swoich związków życiowy bagaż krzywd, co może powodować, że w swoich zachowania koncentrują się raczej na sobie niż na tobie. Zapewne mógłbyś powiedzieć to samo, co powiedział jeden z moich pacjentów: „Czuję się zraniony i wściekły, bo moja żona postanowiła ode mnie odejść i nawet ze mną nie porozmawiała. Czyż moje oczekiwania nie są uzasadnione?”. Oczywiście, że są. Ale prawda jest również taka, że tego rodzaju oczekiwania nie uwzględniają obawy partnera przed intymnością – nie uwzględniają faktu, że partner robi wszystko, aby od niej uciec (zarówno w waszym związku, jak i w każdym innym). Niestety złożyło się tak, że obawy i problemy twojego partnera zwyciężyły nad twoimi. Aby znaleźć w sobie przebaczenie w momencie, w którym próbujesz złagodzić odczuwany gniew, musisz spróbować w pełni zrozumieć swojego partnera. Najczęściej ludzie zachowują się najlepiej, jak potrafią – z pewnością nie bardzo cię to pociesza, ale taka jest smutna prawda. Jeżeli pogodzisz się z realnymi ograniczeniami drugiej osoby, łatwiej ci będzie jej wybaczyć. Dzięki temu będziesz mógł zapomnieć o dawnych urazach i dążyć do szczęścia, spokoju i miłości, których tak bardzo pragniesz.

Współczucie otwiera tajemne przejście do ukrytego świata, który istnieje poza gniewem. Uczucia gniewu i przebaczenia wzajemnie się nie wykluczają. Możesz równocześnie doświadczać obu tych uczuć w różnym stopniu. Na początku przebaczenia może być w tobie niewiele, będzie za to sporo gniewu. Siódma przemiana spowoduje, że będziesz stopniowo przesuwał się ku przebaczeniu, w coraz większym stopniu wyzbywając się gniewu.