Читать книгу Каханне (зборнік) - Мікола Калядны - Страница 15

Успаміны адцягвалі і блыталі. Розум налыгваў іх па нейкіх правілах і немаведама для чаго. Ува ўсякім разе Кастусь пакуль не меў намеру ў гэтым разбірацца, бо галоўнае было – засяродзіцца.

Настаўнік звяртаў вялікую ўвагу на гэты стан і неаднаразова падкрэсліваў, што без яго няма поспеху.

«Сканцэнтравацца і пранікнуць у сутнасць прадметаў.

Апантанаю думкаю распіхнуць іх навалу.

Знайсці-спыніцца на абраным і ўзрадавацца.

Аблашчыць і пагушкаць яго, як дзіцяці.

Загарэцца духам ад ягонае ўсмешкі.

І зліцца.

Вось тады на пагляд выплыве сусвет прадмету.

Прадзівам з'явяцца яго зорныя і энергетычныя сістэмы.

Увачавідкі паўстане неверагоднае, размаітае жыццё.

Расхінецца тайна і сэнсам ускалыхне тваю душу.

Разумей яго, валодай ім і ў згодзе дзей-пераўтварай».

Гэтая запаведзь-малітва гучала ў галаве і павінная была вабіць-узбуджаць нутро, але нічога такога не адбывалася.

Як ні думаў пра крэсла і як ні адштурхваў іншую мэблю, яго па-ранейшаму атачала звыклая абстаноўка і нічога інакшага не праяўлялася.

Толькі раз-пораз ссоўвалася-вагалася ад доўгага напружання вачэй зрокавая перспектыва, і тады прадметы нібыта ажывалі, рухаліся альбо ахутваліся марывам.

Нарэшце ён змарыўся, змякнуў і ўнурыўся.

«Стомленасць ад недасканаласці, бяздзейнасьці духу».

Падступіла прыкрасць і прыцягнула сумнеў.

Кастусь быў не адзін, да каго гэтым часам наведалася журба. Яна зазірнула разам з роспаччу і нават злосцю ў кожны пакой, дзе спрабавалі медытаваць вучні.