Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 44

Тын, караңгы бүлмә. Тып-тын акыл.

Йөрәк кенә уяу, талпына.

Өзелердәй булып үзәктә кыл

Чамасыннан чыгып тартыла…

Уята ул менә бүген тагын,

Тибә-тибә акыл-көндәшен.

Читлектәге коштай тетрән, кагын,

Тарсын, җаным, күкрәк төрмәсен!

Керфекләргә күпме яшь кунмаган,

Күпме форсат җилгә китмәгән!..

Йөрәктә дәрт һәрдәм артык булган,

Тик акыл гел җитеп бетмәгән.

Син акылны, тынычлыгын җиңеп,

Кыңгыраулар тагып, дугалап,

Җитез, асау юрга итеп җигеп,

Айлы юлдан чаптыр-юргалат!

Уңлы-суллы җигелеп шул арбага,

Кафияләр, моңнар биесен,

Ишетелмәгән җырлар тусын яңа,

Соклансын да күңел сөенсен.

Сикереп торсын шагыйрь түшәгеннән,

Яшьлек югалтуын тутырсын:

Әсәрләнеп шул илһамлы төннән,

Шашып, шигырь язып утырсын…

Тояк тавышы!.. Гүя йөрәк тавышы –

Ераклардан килгән кайтаваз.

Тын түгел төн – уяу шагыйрь сагышы,

Чыңлап тора серле, моңлы саз!