Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 57

Туры килде атның иң асавы, –

Тәвәккәлләп мендем ияргә,

Шуннан бирле форсат табалмады

Аякларым җиргә тияргә.

Ярышларда сынды өзәңгеләр,

Тезгеннәрем шартлап өзелде.

Чапкан шәпкә кинәт ялтарды ат, –

Егып китмәк булды үземне.

Заман аты – юртак, әйдәүләрең

Кирәк түгел бер дә ул атка!

Мин үземне үзем камчыладым,

Тиң булыйм дип шушы поракка17.

Юк, ул атны явыз ният белән

Бирмәделәр, белеп бирделәр, –

Исән килеш егылмас, ул – батыр,

Бабалары кебек, диделәр.

Шул асауның чыгымчылавына,

Дулавына тәмам өйрәндем…

Килә әнә моңы ил җырлаган

Борынгы һәм яңа көйләрнең.

Борынгыдан – гыйбрәт, яңадан – дәрт

Алып чаба минем аргамак.

Чап әйдә, чап! Үтсә үтсен гомер,

Тик яшендәй калсын ялтырап!