Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 53

Тукай кебек, син «күлмәксез» тудың, –

Күралмадың дөнья рәхәтен,

Колдан рәссам булдың, шагыйрь булдың,

Җырлап үлдең халкың хәсрәтен…

Син атылган йолдыз булып төштең

Моңсу казах далаларына…

Кара язмыш – кара таштан үстең

Һәйкәл булып!

Олы җаныңа

Мин сокланам! Карыйм уйчан сынга,

Килгән саен көн дә «Каштан»га14,

Күпме уйлар, күпме серләр, моңнар

Алып була икән таштан да!

Ни уйлыйсың? «Украинам!» – димсең?

Син куеныңда азат җиреңнең,

Иң беренче син богавын чиштең,

Тозакларын аның җимердең.

– Халкым! – дидең, Тукай кебек син дә,

Шагыйрь итте сезне халкыгыз.

Үлем белми халык!

Шуңа җирдә

Мәңгелеккә сез дә калдыгыз.