Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 60

Бер эт улый күңелгә шом салып,

Нинди борчу икән ул эттә?

Үз тавышына үзе исе китеп

Шыңшый да ул, карый өреп тә.

Таңда китәм, шуңа улый дисәм,

Мин түгел бит аның иясе.

Ни шомлыкка икән тагын бусы,

Ничек юрап, нәрсә диясе?!

Әллә минем хисләремне сизеп,

Сагышыма кушылып улавы?

Томан баскан тонык айга карап

Җырлавымы, әллә елавы?

Мин урынымнан тордым чыдамыйча,

Әллә нигә сыкрап, пошынып:

Йөрәгемә җиңел булыр сыман,

Бер уласам шуңа кушылып…

Туктатырга теләп, берәүләре

Таш атарлар эткә – тиярләр…

Ә мин – кеше, миңа туры карап,

«Сынаттың бит, Нури!» диярләр.

Гомер буе шулай сынатмыйм дип,

Чыгармаган идем өнемне, –

Сагыш тулган икән чиктән ашып,

Гарык кылган икән күңелне…

Ә теге эт улый шомлы итеп,

Аһ, әгәр дә улау киметсә

Эчләремә тулган сагышларны, –

Мин кушылыр идем шул эткә.