Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 47

Палуба тын. Ярда агачларга

Кача-поса тулган ай чаба,

Кайчак балкый чыгып тар аланга –

Толымнары суда чайкала…

Сердәш итә аны һәрбер гашыйк,

Моңдаш итә һәрбер сагышлы.

«Сагынганда айга кара…» диеп,

Аерылганнар күпме кавышты!..

Ай – тылсымлы гаҗәп бер алиһә!

Тик кемнәр соң әфсен өрделәр? –

Аның серен ачып, космонавтлар

Туфрагына басып йөрделәр.

Илаһи дип тапкан һәрнәрсәне

Фән чыгара бара гадигә.

Булдырала икән– аның эше!

Бу хакыйкать миңа соң нигә?!

Ай шаян да миңа, сагышлы да,

Бер назлый, бер өзә бәгырьне…

Бушлыктагы җисем булып түгел,

Ай миңа ай булып кадерле!

Фирдәүсидән, Низамидан алып,

Мәхтүмколыйларга, Тукайга

Кадәр булган заманнардан бирле

Табынмаган шагыйрь юк айга!