Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 64

Баеп барган кояшына борган

Ак болытлар алтын яңагын.

Мин аларның гаҗәп кәрванына

Сокланып һәм сыкрап карадым.

Тетелгән йон төсле шул болытлар

Күләгәләр ташлый тауларга.

Иләс-миләс җилгә юлдаш булып

Ашыгалар әллә кайларга…

Бөтен тирә-ягым хәрәкәттә,

Җаным тетрәп китә куркудан:

Әллә җилләр инде мине куа,

Әллә инде үзем җил куам?..

Гомер уза, болыт куган җилдәй,

Риза түгел күңел – талпына:

Күпме яшәп җирдә, бер җылы сүз

Әйтә алдың микән халкыңа?!

Телең ачкан, күзең ачкан илең,

Юаткан ул сине – баласын;

Син үзеңнең күз яшьләрең белән

Юалдыңмы аның ярасын?!

Болытлар бит алар ваемсызлар –

Биек күктә йөзгән чакларда

Дүрт ягы да кыйбла, барыр юлы –

Җилләр куган ерак якларга…

Болытларга охшамаган шул без,

Безнең кыйбла фәкать бер генә!

Җил җаена карап, газиз халкым,

Юлларыңны борма төрлегә.

Язмыш сине һаман элеккечә

Җил-давылга каршы йөрергә

Җитәкләсен диеп олы юлдан,

Теләк телим туган телемдә.

Баеп барган кояшка бер ачып,

Бер яңадан каплап тауларны,

Кая ага икән болай гамьсез,

Болытларның моңсу кәрваны?..