Читать книгу Su üzərində bahar - Rəfail Alı oğlu Tağızadə - Страница 29

Tarixini yazmayanın

taleyin özgələr yazar.

Bir millətin taleyində

bu qədər dərdmi olar?

Orda xeyli,

burda bir az,

sonra lap az,

yenə xeyli…

Torpaqları itirərək yol gəlirik.

Bu yoldumu?

Sonu varmı belə yolun???

İl dolanır,

əsr ötür,

alammırıq

itirilən,

pay verilən torpaqları.

Udammırıq

bizi udan zamanları,

bizdən qaçan

gümanları…

Ölən ölür,

itən itir.

Yel aparır,

sel aparır,

il aparır

izimizi.

Bir ovucluq vətən qalıb,

torpaq qalıb

babalardan miras bizə.

Bizdən nələr qalar sizə?

Bilən yoxdu.

Yeriyirik addım-addım,

keçmişlərə boylanırıq maddım-maddım.

Yollar itir,

inam itir,

zaman bitir.

Bizim olub əldən gedən

daha bir də bizim olmur.

İtkilərin yeri dolmur.

Görən nə vaxt oyanacaq

bu şahsevən,

yatan millət,

yuxusunda batan millət?

Olanları bilə-bilə,

görə-görə

biz hələ də

yanımızdan

ötüb keçən,

itib gedən

«Gün gələcək» zamanları gözləyirik.

Gələcəkmi bizim zaman?

Kimsə bilmir.

Heç kəs dinmir,

hamı susur

lal-kar kimi.

Zaman ötür,

güman itir,

VƏTƏN bitir.