Читать книгу Мәхәббәтле көзләрем / Осень, полная любви - Роберт Миңнуллин, Роберт Миннуллин - Страница 70

Казанга карап ятасың…

Син ник моңсу, Кабансу?

Үзең яман су да түгел,

Йөзең нигә ямансу?

Без белмәгән нинди серләр

Саклыйсың эчләреңдә?

Ниләр бар соң эчләреңнең

Иң тирән төшләрендә?

Гасырлар буе җыелган

Нинди уйлар уеңда?

Нинди энҗеләр, мәрҗәннәр

Ята синең куенда?

Ниләр булып ята анда,

Су асты ханлыгыңда?

Нинди ярлыклар бар анда,

Ханнарның сандыгында?

Юк, дәшмисең…

Безнең белән

Хәтта исәнләшмисең!

Казанны биргәннәр белән

Дөрес исәпләшмисең…

И Кабансу, и Кабансу,

Кимемисең, артмыйсың…

Ярыңнан ташып чыкмыйсың,

Ашыкмыйсың, акмыйсың…

Күп булыр ул серләреңне

Белергә теләүчеләр,

Бөтен хәзинәңне алып

Менәргә теләүчеләр…

Хәзинәңнең кайдалыгын

Белми торсыннар әле,

Ул хәзинәне бүлешми –

Бүлми торсыннар әле…

Серләреңне беркемгә дә

Сөйли күрмә, Кабансу,

Хан заманнарыннан безгә

Мирас булып калган су…

И Кабансу, яшә тулып,

Үзең бер хәят булып!

Яшәсен синең серләрең,

Матур риваять булып…

И Кабансу, Казанымны

Сагышларга салган су,

Казаныма милләтемнең

Яше булып тамган су…

И Кабансу, Кабансу…