Читать книгу Versamelde werk: Sheila Cussons - Sheila Cussons - Страница 70

Die varkhok het nie gestink nie:

hy’t heerlik kras-suur-vrot geruik,

en die gulsige snoete in draf en karkoere

en onnoemlike modder was die wonderlikste

mees uitdagende slegte maniere denkbaar –

Ek was lief vir die varkhok ver verwyderd

aan die onderent van die werf,

agter ’n ry sipresse, en het graag op sy muur gesit

om die woeste reuk diep in te snuif

en my te verwonder aan diere so skaamteloos

vraatsugtig wat selfs met hulle neusgate vreet;

en hulle lelike swaar gesigte met die dom

witbewimperde ogies was soos iets uit Grimm

of Andersen. Ja-nee, die varke was Iemande,

soos prinse deur krom ou hekse vermom

of Circe se swyn-matrose –

Byna blind van son het ek oor hulle gedroom,

tot moddermals, so sterk en magtig-soet

deur my jong are die magiese betowering

van al my jeug se somers getrek het –

Terug in die huis:

Liewe Vader mens kan dit nie hou nie

het Ouma vroom oor die hitte geklae

en, hel maar dis warm, onomwonde

van my effens meer wêreldse ma:

hoe sou hulle verstaan dat die bloedige dag

en die varkhok

vir my ’n hemel was, ’n sprokie sonder weerga –

Ook die verlore paradys was net buite die huis:

’n groot ou pruimboom met sondige vrugte

wat net soos ons uit die hoogte geval het,

en as jy een optel kon jy betyds nog sien

hoe die kwaad weer haastig terugkruip

in die gekweste weefsels in –

O verlore werf, ek kon die hele Ou Testament

in jou vind, en die Griekse legendes en Andersen.