Читать книгу Versamelde werk: Sheila Cussons - Sheila Cussons - Страница 85

Ek verlustig my speels in die gode,

loop graag die bokpaadjies

van die skrik en bygeloof, en haastiger

verby gate in die grond en grotte –

Ou kruike uit hierdie see

wat die bruin vissers nog steeds ophaal

saam met inkvis en krewe, dié dink ek terug

soos hulle moes gewees het eenmaal

glad en nuut gevorm nog nat op die potgooi-wiel

om later blink van glasuur, die wyn

en die olie te hou en die skoon graan –

Maar op dieselfde paadjies

getrap in dié aarde in deur geringe

en vlugtige spore van diere, en herders

met oeroue bekommeringe:

steentyd-drome, gelowe en bygeloof, ou vrese,

rate en raad en veel ook van kwaad:

alleen met die roosmaryn- en tiemiegeur,

die klippe en skulpe wat skedelig rond is

en skyn: in daardie lig bokhoog bokant

die getyelose turkooisblou see,

word ek ruim en leeg en skoon van gode,

van kwaad en goed, van helde en heiliges

en idiote, van als wat mink of vermink is

vreeslik of skoon is . . .

Totdat die wind my weer dwing om te luister

na wat die grasse fluister om die knikdans

van dissels – Dan hoe swerm die ou geheime

weer terug, hoe róér die donker bronne

onder die denke waar die potige Graeae hou

en Aphrodite die wit mossel:

hoe tuur die gate in die grond en die grotte

en die geel oog van ’n skielike bok.