Читать книгу Die stomme aarde: 'n keur - Wilma Stockenström - Страница 10

Moeder, was jy maar my moeder,

maar jy’t ’n minsame meisietjie gebly.

Nou dra jy die ou jas van ouderdom

asof dit ’n tawwerdjie uit die twintigerjare is,

verspotte vrou. Kyk in jou verskilferde handspieëltjie:

daardie verkreukelde papawermond,

het dit kindervoorkoppies gesoen?

Ek, al by die veertig, vryf soms,

ingedagte, stuifmeel af, doodverbaas om geen

giftige geel op my vingertoppe te vind nie.

Ek onthou, moeder, jou skalksheid,

met skaamte. Jy was ’n guitige roos

vir my vaders, ja, jy wat my as pap

baba uitgestal het, wat met my wou popspeel,

jy. Op my beurt vertoon ek jou

aan vriende. Kyk, sê ek, ’n verwelkte meisie

op ’n stokkerige stengel. Treurig? Nee. Sy koketteer

met haar slap wit blare. Sy loer,

maar, o, die plooitjies trek seer om die ooghoeke,

die blare trek los van die kroontjie, en val.

Nou’s jy my poppie, moeder. Doedoe,

poplapmoeder, jou semellyf is klonterig

uitgemergel van sensasie snags. Toe maar,

toe maar, net ek en my vaders, net ons

weet hoe jou liggaam onder jou nagjurk lyk.

Doedoe. Doedoe. Doedoe.