Читать книгу Die stomme aarde: 'n keur - Wilma Stockenström - Страница 8

Op elke telefoonpaal sit ’n uil

verhewe die wag en hou oor

die pokdalige pad na die ongepeilde.

Wat baat my hul geruisloosheid en geroep,

die honderd-en-tagtig grade

wysheid van hul geel oë?

Wat baat my die oorlewering, die spreekwoordelikheid,

die wis en sekerheid van hul teenwoordigheid,

as niemand sy arms om my bakhou

en niemand my bystaan en fluister

hoe vreugdevol die gaan is?