Читать книгу Яктылык сулышы = Дыхание света - Альфия Ситдикова - Страница 9

Ничәмә кат өмет алданды да,

Ничәмә кат җаннар таланды.

Кичәге көн бүген таный алмый

Бишегеннән төшкән баланы.

Намус, вөҗдан дигән төшенчәләр

Күмелеп калган кара тузанга.

Кул селтәгән гасыр мең ялгыштан

Сабак алмый чорлар узганга.

Сугышлардан, шартлаулардан гына

Җуйганмы соң Җирем баласын?!

Сулыш алуыннан мәхрүм итеп,

Жәллад утка илтеп салмасын.

Акча – патша. Тормыш итү – уен.

Йозаклар нык, ачкыч югалган.

Ачы көлү тавышы ишетелә

Колхоз корган шанлы еллардан.

Булдыклылар – кулак… Сөрелделәр

Үз иленнән, салган өеннән.

Бүре булып аваз салды иблис,

Теш ыржайтып тишек өненнән.

Ачлык белән миллионнарны кырды,

ГУЛАГларга илтеп черетте.

Буйсынмаганнарны, утка салып,

Кайнар чуен кебек эретте.

Шахталарда күмер тузанына

Батып калды күпме уллары.

Ишелде баз, өмет коткармады,

Сузылганда өскә куллары.

Кыйммәт башка хәзер. Кемдер өстә,

Астагылар һаман таптала.

Тарих битен ачкан һәрбер көннең

Эчтәлеген бизәп, тап кала.

Ак тапларны кемнәр аңлатыр соң

Алмаш булып килгән буынга?

Татар бүген ятлар казанына

Койган канда госел коена.

Унберенче елның июль ае.

«Булгария» Идел төбендә.

Йөз егерме ике кеше гомерен

Тартып алды әҗәл бер көндә.

Туар өчен яралганнар китте,

Бер гөнаһсыз сабый балалар.

Чәчен йолкып, яр буенда үкси

Балаларын җуйган аналар.

Яр буйларын чәчәкләргә төреп,

Күпме генә көтеп йөрсәң дә,

Берсе дә бит кире кайта алмый,

Фәрештәләр сулыш өрсә дә.

Бу – кисәтү язмыш тарафыннан,

Җан айнытыр өчен чакыру.

Күпме дәвам итәр сүзсез үксү,

Ләгънәт укып, бушка аһ ору?..

Тик бер генә кеше гаеплеме,

Илебезгә килгән казага.

Без вөҗданны сукыр бер тиенгә

Саттыкмы соң әллә базарда?!

Милли аң да төшеп калган баштан.

Урыслашты тел вә каныбыз.

Үлмәс борын тере мәет булдык,

Каңгырып йөри җирдә җаныбыз.

…«Локомотив» очты. Кырык өч җан

Җир тартуны җиңә алмады.

Бер секундта хоккей командасын

Газраилнең авызы ялмады.

Ахырзаман галәмәтеме бу?!

Төркем-төркем үлә кешеләр.

Азгынлыгы өчен җәмгыятьнең,

Югалтулар өчен кем түләр?!

Түләүчеләр – очын-очка ялгап

Көн күрүче, белә һәммәбез.

Тормыш арбасына ат җиккәнче

Сынган ласа ныклы тәртәбез.

Йөгән кидермәгән гомер атын

Иблис алган, ахры, җитәкләп.

Хәлдән тайган атлар дөнья буйлап

Алга атлый, әмма титаклап.

Егылганчы йөгәнләргә кирәк

Һәм җигәргә кирәк арбага.

Бардыр әле аек акыл белән

Алга караучылар арада.

Шул ышаныч шартлап сынмасын да,

Өметләрне җилләр екмасын.

КЕШЕЛЕКНЕ саклап, КЕШЕ булып,

Кичик шаулы тормыш елгасын.

Барлыгымны шигырь биләп алган.

Минем гомер үтә иҗатта.

Вакыт җитәр, Ходаемның әмере

Калебемне төрер хиҗапка.

Ә әлегә ил язмышы һәм дә

Халкым язмышына борчылып,

Көткән мәлем, яткан таш астыннан

Саф чишмәнең чыгуын ургылып.

Тарих катламнарын ачып карыйм,

Күрер өчен килер көннәрне.

Бар милләтләр тигез хокук яулар,

Үстерерләр туган телләрен,

Дигән хыял чынга ашар диеп,

Ышанучы инсан затыннан.

Инануым юлдаш итеп, армый

Барам алга заман артыннан.

«Без ирекле!» Шушы ике сүзне

Кабатлаган канлы иреннәр.

Күтәрелгән халкым ничә тапкыр,

Котылмаган коллык чиреннән.

Тәнгә генә түгел, җанга сеңгән

Курку хисе ага тамырдан.

Күпме кеше нәфес колы бүген –

Байлык, акча, данга табынган.

Без яшәгән илдә кыйбла башка,

Таңнар ата бездә саташып.

Без төзегән коммунизм чоры

Чал тарихта калган адашып.

Без – тоткыннар. Богаулар да бүтән.

Гореф-гадәт күптән үзгәрде.

Сизмәгәнбез, басып алган инде

Ак тап безнең ачык күзләрне.

Иксез-чиксез тормыш диңгезендә

Без – бары тик дулкын баласы.

Нишләтсә дә язмыш, төпкә батмый,

Су өстендә килә каласы.

Ялган белән ялгау мөмкин түгел

Үткән белән килер көннәрне.

Тарихны да кабат яза күпләр,

Алдап-йолдап үзен, меңнәрне.

Үз ялганы белән үзен үзе

Буып ала аннан, белешми.

Ә чынбарлык өскә калкып чыга,

Ялган белән җаны килешми.

Ирек эзли җаным. Сусаган аң

Баш калкыта өзеп тынлыкны.

Очар өчен туган гамьле затлар

Иш италмас һич тә коллыкны.

Күк күзеннән җанга баккан ирек

Иңгә куя талмас канатын.

Хөрлек яулар өчен, асыл затлар

Эшкә җиксә булган талантын.