Читать книгу Ná aan my hart - Christine Ferreira - Страница 7

Op ’n Vrydagmiddag bel ’n ou vriendin. “Kom drink môre saam met my koffie. Ek mis jou.”

’n Welkome uitnodiging van een van my beste vriendinne wat ek maande laas gesien het. Nie omdat sy ver bly of landuit was nie, maar bloot omdat ek nie tyd gemaak het om haar te sien nie.

God het die wêreld so liefgehad dat Hy sy enigste Seun gegee het

– Joh 3:16

Ons kuier by ’n straatkafee op ’n besige hoek in ’n boomryke woonbuurt. Soos dit ou vriende betaam, vat ons die drade saam asof ons mekaar gister laas gesien het. Ons gesels oor ditjies en datjies sonder om mekaar te probeer beïndruk of vermaak.

’n Paar dae later bevind ek my saam met een van my nuwe kollegas in ’n huurmotor op pad na ’n vroue-oggend op Moorreesburg. Dié keer is die Kaap op sy mooiste. Vars en groen ná die reën, die landskap wyd en ver. Ons gesels land en sand, en leer mekaar ken. Ons deel in die vreugde van die natuurskoon en gee iets van onsself. Dis die begin van ’n nuwe verwantskap.

’n Week later sit ek aan ’n keurig gedekte tafel by ’n deftige buiteklub tussen sowat driehonderd vroue. Dié oggend is ek die gasspreker by ’n fondsinsameling vir ’n kleuterskool. Om my sien ek vroue wat van hulself, hul tyd en hul liefde gee. En ek weet dat ek vanoggend uit gehoorsaamheid en ter wille van die Liefde iets van myself aan vreemdes moet gee.

Here, help my om minder van goed en meer van myself te gee omdat ek reeds die grootste Geskenk van almal ontvang het.