Читать книгу Die Neus - Deborah Steinmair - Страница 15

Die grote Xavier Vercuyl kom binnekort hul nederige dorpie besoek as deel van ’n landwye boekbekendstelling. Daaroor rep hy geen woord in sy briewe nie, maar sy lees dit toevallig in die koerant. Sy praatjie is volgende Maandag in die stadsaal. Sy bewe ’n bietjie.

Daar is ’n vel papier onder haar kombuisdeur. Uit Claude se drukker. Sy gaan sit en lees:

Die huis was (en ek scheme dis nog steeds) geregistreer in die naam van Myer Spiewak van Ficksburg. Onse valley nogal. Ek neem aan dit het te doen met die onopgeloste moord waarvan jy gepraat het. Jy het gesê dit lui ’n klokkie. Het dit iets met jou history uit te waai? Hei, dit was nie te moeilik nie.

Vra maar as daar nog iets is, bra. Jy het vyf nommers in die kol gehad. Cool bananas, orakel.

Op daardie oomblik lui die telefoon. Sy tel dit op, luister vir ’n halfminuut na die bekende asemhaling en sê: “Mnr. Spiewak. Myer? Ek het jou hulp nodig. Ek reken dis tyd dat ons ontmoet.”

Die handstuk word aan die ander kant met ’n sagte klikgeluid neergesit. Dis ook ’n outydse telefoon, soos hare. Die ervaring is soveel anders as om op ’n selfoontoetsbord met een vinger doodgedruk te word.

Sy sit een voet voor die ander en stap na die boekrak. Sy trek haar skouers terug, blaaie na mekaar. Sy staan pynlik soos ’n ballerina op die puntjies van haar tone en wieg. Sy haal diep asem, strek en mik en skep die vrou, haar ma, se hoededoos met haar vingerpunte van die rak af. Die koevert wat bo-op gelê het, val ook agter die boekrak in. Gits.

Sy gaan sit op die mat op die stoep en keer die doos om. Dis so te sê leeg. En tog tuimel jare voor haar voete uit.