Читать книгу Tajemnice walizki generała Sierowa - Iwan Sierow - Страница 46

W notatkach Sierowa często napotykamy pejoratywne lub wręcz pogardliwe charakterystyki współpracowników czy podwładnych – generałów NKWD, NKGB, Smiersza – stroniących od wyjazdów na front i w ogóle niezbyt odważnych.

Małoduszności natomiast samemu Sierowowi zarzucić nie można. Będąc człowiekiem zdecydowanym, twardym i bezwzględnym, nie oszczędzał ani siebie, ani innych. Nieprzypadkowo Stalin wyznaczył go na rezydenta NKWD w Moskwie – taki nie stchórzy, nie ucieknie…

Rok 1942 był chyba najbardziej frontowy w życiu Sierowa. Prawie bez przerwy Stalin i Beria rzucali go na najtrudniejsze odcinki. Kilka razy znalazł się w okrążeniu. Wielokrotnie znajdował się o włos od śmierci. W walce doznał ciężkiej kontuzji.

Sierow trafił też do słynnego krymskiego kotła, kiedy wiosną 1942 roku armia generała Mansteina starła w proch Front Krymski. Cudem, pod ogniem nieprzyjaciela, przez morze przedostał się do swoich.

Latem 1942 roku żelazną ręką zaprowadził porządek w oblężonym Stalingradzie i w wojsku.

Jesienią ponownie znalazł się na pierwszej linii frontu, tym razem na Kaukazie. Wykorzystał swoje doświadczenie wojskowe – kierował obroną przełęczy górskich, często zastępując poległych w walce dowódców. W dużej mierze dzięki jego wysiłkom obroniono Władykaukaz.

Za wykazane męstwo i bohaterstwo otrzymał wkrótce drugi Order Lenina.

W tymże 1942 roku wykazał się w walce ze zbrojnym podziemiem i dywersantami na północnym Kaukazie – w Osetii, Karaczajewo-Czerkiesji, Czeczeno-Inguszetii.

Widocznie swoimi wyczynami dobrze się zapisał w pamięci wodza, skoro Stalin zaproponował mu kierownictwo kontrwywiadu wojskowego – przyszłego słynnego Smiersza…

Legitymacja członka Rady Wojennej Sił Powietrznych Armii Czerwonej z podpisem J. Stalina. 1942 r.