Читать книгу Tajemnice walizki generała Sierowa - Iwan Sierow - Страница 58

Rok 1943 przyniósł przełom w wojnie. Sierow przekonał się o tym na własne oczy w Stalingradzie, do którego przyleciał w lutym, od razu po rozgromieniu armii Paulusa. Nie tylko zaprowadził porządek w mieście, lecz osobiście przesłuchał wziętego do niewoli niemieckiego marszałka polnego.

W kwietniu Stalin przeprowadził następną, trzecią z kolei, reorganizację sowieckich specsłużb. Prawie w całości powrócił do modelu przedwojennego – podzielił Łubiankę na dwa ludowe komisariaty: Beria z NKWD i Mierkułow z NKGB. Jedyna różnica polegała na tym, że kontrwywiad wojskowy nie podlegał teraz Berii. Jego funkcję przejął GUKR Smiersz wewnątrz Ludowego Komisariatu Obrony. Ponieważ szefem tej formacji w czasach wojny pozostawał Stalin, dowódca Smiersza Wiktor Abakumow podlegał teraz osobiście wodzowi.

Awansowany na komisarza bezpieczeństwa państwowego II rangi Sierow pełnił funkcję zastępcy komisarza ludowego, zakres jego obowiązków nie uległ zasadniczej zmianie.

Często przebywał w delegacjach służbowych, organizując oddziały antydywersyjne i obozy filtracyjne.

Latem na mocy decyzji GKO dokonał inspekcji Alsibu – nowo otwartej trasy powietrznej Alaska–Syberia, sprawdzając lotniska i ich personel na całej długości, odwiedzając też miasta amerykańskie.

W sierpniu Stalin zdecydował o wyjeździe na front. Całą organizację wyjazdu powierzył Sierowowi, w tajemnicy przed własną ochroną. Trudno sobie wyobrazić większe zaufanie ze strony przywódcy. We wrześniu Iwan Aleksandrowicz za te i inne zasługi otrzymał Order Czerwonego Sztandaru.

Jesień 1943 roku Sierow spędził w stepach kałmuckich, tropiąc bandy dezerterów oraz niemieckich popleczników.

Koniec roku zastał go w Pamirze, na granicy z Iranem i Afganistanem, gdzie z polecenia GKO weryfikował pogłoski o przygotowaniu agresji zbrojnej przeciwko ZSRR ze strony Turcji oraz Iranu. Pogłoski się nie potwierdziły, o czym Sierow zameldował centrali, przygotowując się do wykonania nowego zadania…