Читать книгу Tajemnice walizki generała Sierowa - Iwan Sierow - Страница 62

W październiku 1943 roku sprawy na froncie układały się znakomicie. Na niektórych odcinkach, gromiąc fryców, posunęliśmy się na zachód o 500 kilometrów. Wreszcie wyzwoliliśmy Półwysep Tamański.

W tymże miesiącu uprzedzono mnie, że w listopadzie odbędzie się w Teheranie konferencja sojuszników – Stalin, Roosevelt, Churchill – i mam się przygotowywać do wylotu. Dobrze, że zgodzono się na konferencję „trójki” właśnie w Teheranie, bo to najbliżej nas176.

Zacząłem dobierać pracowników do wyjazdu i opracowywać wstępne plany ochrony sowieckiej delegacji.

Po wyzwoleniu Kijowa przez Armię Czerwoną 8 listopada 1943 roku Chruszczow przebywał w Moskwie. Zadzwonił do mnie i zaprosił do siebie na obiad w mieszkaniu przy ulicy Granowskiego.

Przyjechałem, pogadaliśmy o sprawach frontowych i usiedliśmy do posiłku. Opowiedział mi, że poprzedniego dnia po posiedzeniu Politbiura, na którym postanowiono powierzyć Chruszczowowi sprawy Ukrainy177, poprosił Stalina o przywrócenie do Kijowa Sierowa jako ludowego komisarza spraw wewnętrznych. Sierow jest przecież członkiem Politbiura KC KP(b)U, delegatem ukraińskiej Rady Najwyższej. Stalin chwilę pomyślał i mówi: „Sierow jest Rosjaninem. Znajdźcie do tej roboty Ukraińca”.

Kiedy Nikita Siergiejewicz wracał korytarzem z posiedzenia ze Stalinem, skorzystał z okazji, by ponowić prośbę. Stalin go ofuknął: „Trwa wojna. Sierow jest nam potrzebny”. „No i na tym stanęło” – dodał Chruszczow.

Nie wiedziałem, co mam mu powiedzieć, i przyznałem, że na Ukrainie byłoby teraz chyba lżej pracować. Chruszczow zgodził się ze mną.