Читать книгу Tajemnice walizki generała Sierowa - Iwan Sierow - Страница 63

Jedna z najbardziej mrocznych kart w historii wojny, jak i samego Sierowa, wiąże się z masowymi wysiedleniami narodów oskarżonych przez Stalina o masową zdradę. Odtąd obok wrogów ludu pojawiły się w sowieckim słownictwie i wrogie ludy.

Ogółem deportowano wtedy 12 narodowości, które pozbawiono nie tylko ziemi ojczystej, lecz i autonomii terytorialnej, którymi większość z nich się cieszyła. W krótkich terminach, w ciągu kilku dni, setki tysięcy osób konwojowanych przez wojska NKWD pociągami wywożono do oddalonych regionów ZSRR, przeważnie na Syberię i do Azji Środkowej.

W procesie tym Sierow brał bezpośredni udział. Osobiście kierował deportacją nadwołżańskich Niemców, Kałmuków, Tatarów krymskich, Czeczenów oraz Inguszy.

Nie będziemy tu poruszali aspektów moralno-etycznych: wątpliwe, by Sierowa nękały wyrzuty sumienia. Jego zapiski nie zdradzają z tego powodu żadnych emocji.

Nie o to zresztą chodzi – jako wojskowy Sierow zwyczajowo nie podawał w wątpliwość otrzymywanych rozkazów, lecz je bezwzględnie wykonywał, nawet najbardziej krańcowe. Czynił to niezwykle skutecznie, stając się w oczach kierownictwa jednym z najlepszych specjalistów od deportacji.

Nie bez powodu większość takich zadań powierzano właśnie jemu. Za „uspokojenie” narodowych peryferiów w roku 1944 w ciągu czterech miesięcy otrzymał dwa ordery bojowe – Czerwonego Sztandaru oraz Suworowa I stopnia. Ten ostatni przyznawano wyłącznie za wybitne zasługi w dowodzeniu wojskami na polu boju, ale Stalin i tu postąpił po swojemu.

Świadomie połączyliśmy w tym rozdziale zapiski i wspomnienia Sierowa z przeprowadzonych przez niego „operacji specjalnych” w latach 1941–1944.

Razem tworzą panoramiczny, mimo że mało pociągający, obraz tamtych strasznych wydarzeń.