Читать книгу Давыллардан алган көчем бар - Каусария Шафикова - Страница 23

Күрше әбигә

Әллә ничә поезд үтеп китте,

Ул көткәне юк шул, килмәде.

Челпәрәмә килде хыяллары,

Бу юлы да шатлык көлмәде.

Алтмыш биш ел инде шулай көтә,

Сөеклесен, лачын – солдатын.

Ялгыз үтте гомере, канлы сугыш

Каерды шул сыңар канатын.

Бүгенгедәй истә ул үткән җәй,

Хушлаштылар шушы перронда.

Күзләрдә – яшь, сагыш, ә дошманга

Ачы нәфрәт иде бар җанда.

Вагоннарга тулган ир-егетләр:

«Сез көтегез безне», – диделәр.

Ут эченә китеп барабыз дип,

Тәгәрмәчләр тавыш бирделәр.

Поезд китте, юк шул, киткәннәрнең

Барысы да кайта алмады.

«Кайтыр» дигән ялкын-өметләрнең

Кузлары да инде калмады.

Әнә тагын поезд үтеп бара,

Күрше әби кыла догалар.

«Аллакаем, сугыш афәтләрен

Күрсәтмәче кабат оныкларга,

Тыныч булсын, берүк, дөньялар!»