Читать книгу Казан – Мәскәү / Казань – Москва - Ленар Шаех - Страница 35

Ава-түнә еллар аккан чакта

Көтәм сине карлы-бозлы чатта.

Ни хәлең бар синең, Шигърият? –

Үз артыңнан мине дә иярт!

Күңелләргә туң моң кунган чакта,

Сине көтәм хыял дигән катта.

Уйларым ак минем, ак ният,

Мин сынатмам сине, Шигърият!

Яз-наз илен эзләп тапкан чакта,

Туган якка казлар кайткан чакта,

Шатлыгымны бүләм, Шигърият. –

Син бәхетле, беләм, Шигърият!..

Моңсу көзгә кереп барган чакта,

Йөрәгемне сагыш ярган чакта…

Мин һаман да сабый, ак ният,

Юат мине, юат, Шигърият!..