Читать книгу Каен җылысы = Березовая весна - Мөслимова Фәйрүзә - Страница 16

Алып кердең таң-сарайга:

– Монда кал, – дидең, –

Мәхәббәтем, йөрәгемә

Шифа сал, – дидең.

Утка очкан күбәләктәй,

Шундый сөендем!

Ул чагында хыялымда

Гел син, син идең.

Шул сарайда яшим хәзер,

Йөрәктә – яра.

Минем сөю төсе булып,

Ал шәфәкъ яна.

Мәгарәңдә минем яшьлек

Сүрелеп бара.

Синең исә хыялыңда –

Иркенлек, дала.

Күңел тулы сагыш кына,

Ничек таратыйм?

– Яратмыйсың мине, – дисең,

Ничек яратыйм?