Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 32

Сембер, Самар, Сарытау, Сарай

Якларын карап,

Төшәм түбән, юлдашым – Ай,

Шәп бара кораб.

Барам элекке җирләрдән,

Иске эзләрдән,

Ярлар, сулар, кешеләр дә –

Барысы үзгәргән.

Үзгәргән кайтмаска бер дә,

Кабатланмаска.

Тик иске төшә хәтергә,

Уй килә башка.

Даһи да, шагыйрь дә имәс5,

Мамай – хан гына6.

«Мамай-курган» дигән үлмәс

Исем калдыра.

Ул сунарга чыккан бары

Шушы курганга.

Әмма Алман фашистлары

Дулаган анда.

Бөтен дөнья белә моны.

Күр, нинди эшләр:

Хәзер диңгез Идел суы,

ГЭСлар, төзелешләр!

Мамайны кабердән ал да,

Торгызып шунда,

Илт кенә Мамай-курганга

Йә бер шлюзга.

Элеккедәй ат уйнатып

Килгәндә җилеп,

Туктар иде, тезген тартып,

Кинәт чигенеп.

Шашар иде аптыраудан:

«Идел буылган!»

Яки һәйкәл-батырлардан

Өркер иде хан.

Ләкин рәхмәт әйтер иде

Ул фашист яуга:

«Күтәргәнсең кабат мине

Мәңгелек данга.

Тик безнең язмыштан харап

Язмыш юк, аңла,

Акылың булса, килмә кабат

Минем курганга».

Җәйрәп ята Идел-елга,

Ярлар, утраулар.

Күпме сулар аккан монда

Һәм күпме яулар…

Һавада хыялый аем,

Кич шундый әйбәт.

Идел буйлап адым саен

Елъязма, әкият7.