Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 42

Күзләремдә нурлар бетеп бара,

Бөтенләйгә сүнәр микән бер?..

Замандашлар шунда, һич булмаса,

Якын итеп сөйләр микән бер?

Горур булдым мин милләтем белән,

Рухым белән – бәйнәлмиләлче.

Тырыштылар ятлар моны миннән

Читләтергә, кулдан килгәнче.

Тыгыз иде еллар, озын – юллар,

Арылмады түгел, арылды.

Арыганга походта юк привал –

Абынсам да алга барылды.

Халкым: «Хезмәт», – диде. – Бастым сафка.

Халкым: «Көрәш!» – диде. – Мин – солдат.

Ил язмышы хәл ителгән чакта

Булалмадым сабыр вә салмак.

Зарлану да түгел, ялвару да –

Ни күрмәде безнең бу башлар!..

Төер булды бугазларда ташлар,

Өстебезгә яуды кургашлар…

Узганнардан, киләчәктән туган

Сагышларым юыла тау сыман,

Шул сагышлар ташса күкрәгемнән,

Киң дөньяны кайчак тарсынам…

Бәхет назы мине туган көннән

Тибрәтмәде алтын бишектә.

Үзең риза булсаң язмышыңнан,

Миңа, халкым, ярый ничек тә.

Язмышлары, ялгышлары белән

Әрни-әрни сөйдем илемне,

Әгәр дә ваз кичсәм илдән-телдән,

Син мине үз итәр идеңме?!

Арысланның авызын каерганда

Салсал батыр ничек хис итсә,

Мин дә шулай: нәфрәт кайный канда,

Әгәр сине берәү кимсетсә.

Сугыш аты кебек, мин, мөлдерәп,

Күзләреңә карап яшәдем.

Авыр чакта бергә була Ир, Ат,

Бергә түгә әрнү яшьләрен.

И түгимче яшьләремне мин бер.

Эчләр бушап кала еласаң.

Тар булса да күкрәк, сулыш киңдер –

Халкың белән бергә суласаң!

Болар васыять түгел, болай гына,

Мирасым юк васыять әйтерлек.

Сагышларны тик сүз уңаенда

Булсын димен җиңеләйтерлек.

Батырлыгың, яхшы атың белән

Горур улың мәңге сөенәчәк!

Миң ышанам, шул сыйфатың белән

Каршы алыр сине киләчәк.

Күзләремдә нурлар сүнеп бара, –

Аерылышыр көннәр җитәме?..

Бар иде, дип, бер ваемлы бала,

Халкым мине бер яд итәрме?!