Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранное - Сажида Сулейманова - Страница 12

Урман буе яшел аланлыкта

гөлләр үскән инде кай ара.

Күптәнме соң кулларымнан тотып

өйрәтүең печән чабарга.

– Өздереп чап, чалгың уйнап торсын,

такыр калсын покос арасы, –

Алдан киттең чыклы болын буйлап,

яшел сукмак салып барасың.

Очкынлатып чалгы янаганда

хәтерләдең яшьлек елларын:

Кылыч белән ерып үткәнсез сез

покосларга кайту юлларын.

Сүз озайтмый идең үз хакыңда,

әллә вакытың бик аз булдымы;

Кара рамда рәсмең төшкән хәбәр

сөйләп бирде тормыш юлыңны.

Яшен кебек сукты һәрбер сүзе,

хәтеремдә мәңге калсын дип:

Элек батрак булган,

      аннан – эшче.

Егермебишмеңче.

           Большевик.

Сәнәкчеләр сине кыйнаганнар…

Үләр, диеп, дошман көтмәсен! –

Канлы күлмәгеңне байрак итеп,

колхоз кырларына киткәнсең.

Ак каеннар, әнә, хәйран калып,

шуны сөйли булыр җилләргә.

Эзләреңне саклый һәр буразна,

кырны иңләп, бодай тирбәлә…