Читать книгу Часам панкі паміраюць - Сяргей Календа - Страница 12

Вечар, усе, каго ты ведаеш, сёньня п’юць.

П’юць у рэстарацыях, барах і на здымных кватэрах, у гасьцях і дома, у машынах і грамадзкім транспарце.

А я сяджу на зэдліку, на кухні, мяне пачынае ціха калаціць:

«Можа, схадзіць купіць выпіць?

Вельмі хочацца.

Ажно скулы зводзіць.

Альбо ня піць?

Так.

Не, ня буду сёньня піць.

Альбо буду?

Усё-ткі – не, і кропка.

Пайду павешуся!

А можа, лепей раней спаць пакласьціся.

Гэта называецца ўнутраны гандаль.

Блядзкі гандаль!

Трэба заняцца чымсьці цікавым!

Але трэба быць яшчэ і моцным, і хаця б раз на месяц ня піць!

Порна паглядзець?

Адцягнуць увагу ад думак?

Ці?..

Не!

Альбо адцягнуць увагу ад думак?!

Ня буду сёньня піць!

Вырашана!

А ў мяне, дарэчы, і міні-сэрыял з Ўудзі Аленам ёсьць.

Але калі я гляджу кіно – я п’ю. І як так, паглядзець фільм і не нажэрціся?

Трэба дачакацца дзесяці вечара… калі зачыніцца крама!

Але я бачыў, што ў майго суседа па кватэры ў лядоўні дзьве бутэлькі гарэлкі!

Пачытаць?!

Не, не атрымаецца, калі галава так пульсуе ад іншай думкі!

Зьесьці чаго смачнага?

Але я паеў гадзіну таму.

Заварыць гарбату?

Але літаральна трыццаць хвілін мінула, як я выпіў два вялікія кубкі зялёнай гарбаты!

Альбо ўсё-ткі схадзіць у краму і не ябаць сабе мозг?!

А можа, выпіць снатворнага?

Паболей!

Альбо яшчэ пасьпець схадзіць у вінны аддзел?

Жыцьцё – боль».

Прыйшоў ліст: адзін пісьменьнік прапаноўвае перакласьці пару маіх тэкстаў на адну з эўрапейскіх моваў.

Дзякуй Богу, ёсьць нагода! Я адразу пішу Тэрэзе, каб кідала ўсе справы і ехала па мяне на сваёй машыне, альбо на таксі, ня важна, тэрмінова трэба ў начнік!

Няма часу тлумачыць, усё распавяду па дарозе.

Тэрэза адказвае мне адразу.