Читать книгу Versamelde poësie - D.J. Opperman - Страница 46

Wanhopig het hy óm en óm die donker streek

wat oor die aardse heuwels en die stede vou,

gesoek na openinge waar die son deur breek

om die verlore mooie plekke te aanskou.

Toe Tonjenani by die kiepersol haar kruik

een middag borrelend deur die basbruin waters sleep

en eenkant plaas, het hy haar oë kon gebruik

om weer te sien: die papkuil in die donker streep

groen biesies; hoe die son oranje poeier stuif

oor doringkruine, en ’n ribbok uit die gras

opstaan, lui rek en aan die middagluggie snuif,

maar toe begin sy met ’n skurwe klip haar was.

En deur ’n grysaard het hy weer die stad gesien

met nat teerstrate waar ’n duisend skoene haas

in alle rigtings na die slapende masjien

nog voor die beuel om sewe-uur sy wit veer blaas;

hoe swerms duiwe om die torings en die mark

rondvlieg, ’n haag asaleas wat gloei, ’n strook

laat mis op die rivier, ver bloekoms in die park

en hoe skoorstene in die môreson weer rook.

En so was hy die tiermot van die duisternis:

die aarde het soos ’n geheime vlam hom uit

oerwoude van die nag gelok, getrek met lis

tot teen die harde mure en bedekte ruit.