Читать книгу Versamelde poësie - D.J. Opperman - Страница 47

Moes ek as rustige skipper vaar

met opgelegde doel,

het ek verby die ewenaar

dit as ’n onreg aangevoel

om só ’n andereen te bind;

U kompas en U kaart verstoot,

die swartvlag van my eie wil

laat opskiet in die wind

met die gevreesde tekens van die dood.

Ons is geswore vriende, nie geboei

aan kettings, maar die skipper is ons maat,

ons buig die rûe na gesang en roei

die skip na nuwe liefdes, nuwe haat;

ons het die ander skepe Gods beroof

van eie goud en reg; geen vrou kon lank

ons hongerende hart verdoof

met tenger arms om ons lyf gerank.

Ons is geswore vriende, nie geboei

aan kettings, maar die skipper is ons maat.

In hierdie skriklike na-doodnag

weet ek my trots was jeug, my wil was waan,

U het my uitgeborste seil, my vlag

gedruk tot waterborrels op ’n oseaan;

en onder U wind en weerlig gly

net stukke rots of ’n kaap verby.

O God! verlos my van die teruggevaarde

skip, van my bemanning en hul hunkering na die aarde.

Ons is geswore vriende, nie geboei

aan kettings, maar die skipper is ons maat;

ons ruk in elke wind wat spring en groei

die volle seile oop met groter haat . . .

Skenk ons bevrediging van luste!

Ons laveer ons moeg en toornig

maar immer, immer wyk die kuste.