Читать книгу Versamelde poësie - D.J. Opperman - Страница 58

Ek het vanmiddag in ’n halwe droom

gevoel in oop velde warm gras,

asof die stam van die maroelaboom

tog êrens in my lyf gewortel was,

asof sy takke en sy blare uit

vervloeide grense van my liggaam kom:

ek was die velde, kranse, elke kruid,

die wolke en die boom wat drup met gom.

Hoe heerlik is dit nie om God te wees

met my gedagtes wat die wolke is;

die berge, bome en die gras my vlees

en elke neergetrekte bok my lis;

hoe heerlik as my talle stemmings styg

tot winde wat die takke snags uiteen

verskeur maar in die gryse oggend swyg

onder die drup van blare in die reën.

Hy leef alleen wat saam met God kan droom,

die wolk-wit visioene wat Hy het,

aanvoel bo wind en windvernielde boom

en onverskillighede van die wet

waar Hy verdeeld saam met die visse gaan

en met die blou visvanger langs die stroom,

want in verdeling en die pyn bestaan

Sy worsteling na ’n volmaakter droom.