Читать книгу Versamelde poësie - D.J. Opperman - Страница 53

Buite

waai ’n vaal misreën, en teen die ruite

buig rooi huise en die silwereike skeef

in druppels wat vergly; spits blare beef

uit palmboë, soos ’n stralekrans

om die gebroke beelde in die waterglans.

Ek weet die wêreld was ’n oop kol lig om

my, waar geeste uit die donker streke kom,

soos in ’n akwarium se groot kring glas

en water skuwe visse nader tas

tot teen die skelle lig, dan vlug van hier

na verre skemeringe groen koraal en wier.

So kon ek dink dat ná die siekte

jy moeg van die liggaam, in die diepte

van die aarde eers ’n rukkie rus; vermoed

toe ek die kleurbont kransie links neerlê, sy gloed

sal in jou bly – jou hart is ’n palet

en jy sou verf wat jy verower het:

blou-brokkelrig uit donker krans en kolk,

die Drakensberge bo wit banke wolk;

so sou die stapelwerk van klippe, vasgebind

deur worteltoue, toegang tot die hemel vind.

Ek het verwag jy sou ook nie vergeet

van ons gesprekke, hoe ek graag wou weet

en jy deur nagte heen vir my kon lei

langs luiperd, leeu en wyfiewolf verby

deur bosse, af teen steiltes van die Skulp

– was dit my eie siel? – altyd my hulp

en gids; ek het van ver gesien toe eens

rysmiere uit ’n donker gat vlieg ná die reëns

met ligte vlerkgeritsel, hoe die engele

so lank gevange, opstyg na die hemele . . .

Nou wag ek deur herinneringe afgesonder,

op jou verskyning of ’n klein wonder;

maar alles bly nog soos dit was, strak

afgesluit deur hoek en lyn en vlak.

Ek weet nie waar jy is, of hoe verkeerd

ons menslike denke tas, ek weet

maar net die petrea se trossies blou

rank daagliks digter tussen my en jou.