Читать книгу Каханне (зборнік) - Мікола Калядны - Страница 36

– Ці даўно вы зазіралі ў прастору над нашай вучэльняй? – вострым паглядам працяў кожнага настаўнік лекавання Асклепій.

Усе апусцілі галовы і маўчалі.

– Нядобра абраннікам гэтак паддавацца нейкаму сіндрому, – іранічна дакараў Асклепій. – Ну, падхапілі кацьму пад час вандравання, ну, трохі памучыліся – і досыць. Пара нанава шыхтавацца.

Бязмоўе класа яго пацяшала і падахвочвала. Ён адчуваў пакутныя выпарэнні вучняў і бачыў, хто хварэе больш.

– Дарма вы не вяртаецеся ў паветра. Там бы знайшлі лекі.

Апошнія словы выклікалі ўсеагульнае зуменне.

– Як гэта? – не вытрымаў Мікаэль.

Позіркі іншых выразілі таксама гэтае пытанне.

– Мы вучым вас не спыняцца, пазнаваць сябе, праганяць слабасці. Прычыну заўсёды шукайце толькі ў сабе. Усё, што вас атачае, нясе з сабою вашыя адлюстраванні і адбіткі. Акаляючае асяроддзе – лепшы інфармацыйны масіў чалавека, а разрэджанае – найбольш аператыўны і рухомы. Яно прымае, дапаўняе, пераапрацоўвае і вяртае ўсё. Вось прыклад. Андрэй, прабач.

Той падняўся, і яго адразу ахінула празрыстая флюідная сфера.

Увачавідкі цела стала выпраменьваць святло рознай танальнасці. Усе столкі прыкметна трымцелі і быццам ткалі з разнаколерных промняў дзівоснае маляўнічае адзецце. Яно злёгку гайдалася, нібы ад ветрыку, і хвалямі вытрасала ў прастору калярыстыя пырскі і аблачынкі. Ад галавы адплывалі цёмныя, месцамі чорныя, пульсавалыя згусткі, ад якіх ува ўсе бакі кідаліся сквапныя языкі.

– У цябе баліць галава? – спытаў настаўнік.

– Не, – адказаў Андрэй.

– Аб чым ты думаеш?

Хлопец маўчаў. Асклепій уцеміўся ў яго, ад чаго ён страпянуўся, – і аўра зашугала ўсімі барвамі непагадзі.

– Не трэба, – крывячыся, папрасіў Андрэй.

Клас занепакоіўся, красамоўна дэманструючы разуменне сітуацыі, і настаўнік палічыў лішнім даваць нейкія тлумачэнні.

– Працягнем, – вымавіў ён.

Сфера вакол Андрэя значна пашыралася, і ўсе ўбачылі, як энергетычныя хмаркі разлятаюцца далёка ад яе і на хаду чапляюць-збіраюць сабе падобных. Такім чынам некаторыя разрасліся да вялікіх памераў. Эфір гучаў і пахнуў.

Знячэўку галава і сэрца Андрэя стрэлілі адмысловымі промнямі, якія хутка праткнулі-нанізалі на сябе некалькі аблачынкаў і, узбагачаныя, вярнуліся назад. Ягоны твар перасмыкнула. Да аўры дадаліся новыя адценні.

Асклепій глядзеў засяроджана, не маргаючы.

Сфера ледзь здрыганулася і пачала паказваць асобныя сюжэты жыцця Андрэя: разнастайныя замалёўкі Масеі, вобразы сваякоў, сяброў, знаёмых, жорсткія і крывавыя схапкі людзей, карціны Самбалы, юначыя разборкі, цяперашнюю абстаноўку і шмат чаго іншага. Яскравыя, невыразныя, светлыя, цёмныя, незразумелыя, бессэнсоўныя – усе яны імчалі вокамгненна, уперамешку, блытана і пакідалі ўражанне хаосу і бязладдзя.

– Гэтак прырода скануе кожнага чалавека, – падагуліў Асклепій. – Як бачыце, парадку ў галаве і сэрцы мала, што характэрна амаль для ўсіх людзей, у тым ліку і для вас. Вось цяпер можаце ўявіць, як зараз выглядае прастора над нашаю вучэльняй і якімі міязмамі яна перапоўненая. Адсюль усе вашыя хваробы. Можна іх лячыць?

– Так, – амаль аднагалосна выгукнуў клас.

– І як? – пацікавіўся настаўнік.

– Інакш думаць і адчуваць, – апярэдзіў усіх Джордж.

– Гэта цяжка.

– Немагчыма.

– Доўга.

– Лепш вы нас сутнасна перафармуйце, – хітравата параіў Барыс, і ўсе весела закруціліся.

– Гэта можна, – строга парыраваў Асклепій. – Толькі вы згубіце індывідуальнасць і будзеце нагадваць зомбі. Вашая свядомасць і Сусвет страцяць прыклады адметнай практыкі самаўдасканалення. Навошта нам гэта? Тут такія непатрэбныя.

Юнакі ў задуменні сцішыліся.

– А калі вакол сябе зрабіць заслону? – прапанаваў Ахмад іншы варыянт.

– Гэта самагубства, – ацаніў яго настаўнік. – Вы задушыцеся ад сваіх выпарэнняў.

– А мо зусім не лячыць? – успыхнуў Лао. – Што тады будзе?

– Тое, што цяпер адбываецца на Зямлі, – адказаў Асклепій. – Пры такіх абставінах вашае навучанне губляе ўсялякае значэнне.