Читать книгу Каханне (зборнік) - Мікола Калядны - Страница 41

Як толькі кукурузнік зрабіў чарговы заход і выпусціў над полем паласу з хімікатамі, дзеці з радасцю пачалі лямантаваць і падскокваць.

Статак таксама ўсхваляваўся і стаў рассыпацца. Каровы пудліва зыркалі ў неба і разбягаліся. Сабраць іх у такі час было надта складана.

– Косця, забягай ад балота, халера іх бяры! – крыкнуў стары і ляснуў пугаю.

Хлопчык, махаючы дратаванкаю, панёсся напярэхваткі адурэлай скаціне.

Сябрукі з ахвотаю далучыліся і заўзята зазбіралі чараду.

Але некалькі жывёлаў усё ж збіліся на беразе, а адна дык сягнула прама ў багну.

Пярэпалах сцінуў дух людзей.

Яны ўжо нічым не маглі ёй дапамагчы і толькі назіралі, як небарака цялёпкалася, шалёна раўла, умольна зіркаючы на бераг, і хутка знікала ў твані.

Калі ўсё скончылася і ў паветры павіснуў смутак, дзед са шкадаваннем вымавіў:

– Каб жа было якое знаццё пра гэтую бяду…