Читать книгу Каханне (зборнік) - Мікола Калядны - Страница 39

– Мне ўсё можна! – крычаў Косьцік, калі дзядуля ў чарговы раз паўшчуваў яго за дурыкі на прыродзе.

– Гэта чаму ж?

– Нам сказалі ў школе, што чалавек – галоўны, вышэй за ўсіх.

– Глупства, – усміхнуўся дзедзень і ўнікліва паглядзеў на хлопчыка, ад чаго той сумеўся і заціх.

Яны сядзелі пад яблыняй у садку, хаваючыся ад гарачага ліпеньскага надвор'я. Дзед нахіліўся над лопухам і ахнуў:

– Што тут робіцца! Дзівіся, Косцік.

Малец зірнуў уніз і таксама ўразіўся.

– Ой, колькі тут казюркаў! А што яны робяць?

– Хаваюцца.

– Ад каго? Ад нас?

– Не, ад навальніцы.

– Жартуеш, дзеду, – з недаверам зірнуў унук і, быццам спаймаўшы таго на хітрасці, тыкнуў пальцам у зямлю. – Тады чаму чарвякі павылазілі? Дый ластаўкі не баяцца. Вунь як земна лётаюць.

– Чакаюць дажджу.

– Усё ты маніш. Такая спякота, і на небе ні аблачынкі.

Гарэза ўскочыў на ногі і, заўважыўшы, як гуляюць на вуліцы дзеці, пабег да іх. Дзед таксама падняўся і патупаў да сядзібы.

Хутка насунуліся цёмныя хмары, ляснуў пярун і секануў спорны дождж. Унук, падобны на мокрае кураня, стралой уляцеў у хату.

– Адкуль ты ведаў пра дождж, дзядуля?

– Кузуркі падказалі.

– А ім скуль вядома?

– Трэба ў іх спытаць.

– Не сьмейся: яны ж не ўмеюць гаварыць.

– Гэтыя, здавалася б, бязглуздыя стварэнні могуць шмат чаго, што нам не пад сілу, хоць яны і не галоўныя, як мы з табою, – хітравата падміргнуў Косціку стары.