Читать книгу Өтерләр юк йөрәк тибешендә - Назиба Сафина - Страница 35

«Яратам! Яратам!» – дисең, –

Күтәреләм күкләргә.

Мондый тылсым гомрендә дә

Тәтеми ул күпләргә.

Ә мине яратучы бар, –

Мин диеп җан атучы.

Мин дип, иртән уянучы,

Мин бар дип куанучы!

Болай гына, бул ай гына, –

Мине ай да ярата.

Төн буена хәсрәтләрен

Миңа сөйләп тарата.

Таң атуга, ул да китә,

Кайтып китә өенә.

Әллә синең, әллә айның

Торыргадыр көенә?

Син китүгә, тәрәзәмә

Ай килә, ә мин кертәм.

Кочагыма алып, аны

Назларымда эретәм.

Әгәр шундый хыянәткә

Түзә алсаң, тагы кил!

Әгәр китсәң яннарымнан,

Ай – минеке, шуны бел!