Читать книгу Өтерләр юк йөрәк тибешендә - Назиба Сафина - Страница 38

Көтмәгәннәргә беркайчан

Сөйгәннәре килмәсен.

Алар көтү шатлыгын да,

Хәсрәтен дә белмәсен.

Ә мин көтәм, йөрәк: дөп-дөп!

Йөрәк түгел, ишек бит!

Ишегемә кагыласың,

Йөрәк кебек, «Ишет!» дип.

Чү!Синең адымнар түгел,

Түгел минем ишеккә…

Йөрәк дөп тә дөп кисәтә:

Бу шакуны ишетмә!

Тагын көтәм, көтәм, көтәм, –

Тагын, тагын – адымнар…

Мең адымнар арасында

Тик бер таныш адым бар.

Йөрәк, әй, исәр дә инде! –

Каршы чыкмакчы була!

Бер мизгелгә читлегеннән

Чыгып алмакчы була…

Шушы ярсу гаебе бу,

Юкса мин тыныч кеше.

Мәхәббәт дигәннәре дә

Шушы йөрәкнең эше…

Гаепне йөрәккә ташлыйм,

Ә үзем көтәм һаман.

Күзләрдән яшь сыга йөрәк, –

Шул кирәк аңа, таман…

Ә син һаман да килмисең,

Килмәсәң, көткәндә дә,

Йөрәкне мәхәббәт уты

Шушылай өткәндә дә…

Көтми башлармын дип куркам,

Көтмәгәннәр шикелле.

Йөрәкләрен сөю уты

Өтмәгәннәр шикелле…

Юк-юк! Тук-тук! – Ярый килдең! –

Йөрәк сүнмәкче иде.

Көткәндә дә килмәгәнгә

Инде күнмәкче иде…

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ә мин… үлмәкче идем…